Zion verdient een uitgebreid reisverhaal

Alle foto's zijn te vinden in de fotoalbums Vegas en Zion National Park. Voor nu staat er een selectie in deze post.

Maandag 27 augustus verlieten we Vegas, maar niet voordat we nog even langs het Neon museum waren geweest. Het ligt in een buurt waar iedereen duidelijk ten onder is gegaan aan zijn of haar gokverslaving (en hoogstwaarschijnlijk nog wel een aantal andere verslavingen). Gelukkig heeft het museum een veilig ogende parkeerplaats. Het neon museum, een soort kerkhof van neonlichten uit Vegas, is kleiner dan verwacht, maar leuk om te zien.  

  
Na drie kwartier foto’s maken staan we weer buiten en vervolgen we onze weg naar Zion! Onderweg komen we door drie staten: Nevada, Arizona en Utah. In de laatste bevindt zich het Zion National Park. We komen er al snel achter dat in deze staat veel dominee’s op de radio zijn en dat er een cowboyachtige sfeer hangt.  

We komen wat later op de middag aan, en ookal ligt ons hotel echt vlak naast de ingang van het park, besluiten we even bij te slapen en uit te rusten na het drukke Vegas. ‘s Avonds zoek ik nog even wat mooie, maar eenvoudige hikes uit. Er zijn namelijk talloze hikes, variërend van 0.5 tot 12 uur en van 25 tot 500 meter hoogteverschil.

Rond 11 uur stappen we de volgende ochtend op de gratis shuttle bus die ons naar het visitor center brengt. Tijdens het bekijken van de borden met verschillende wandelingen, vertelt een Nederlandse familie dat we de Riverside Walk moeten doen. Het maakt niet uit of je nou op de camping in Frankrijk zit of naar de andere kant van de wereld gaat, Nederlanders zitten overal.

We besluiten het advies op te volgen en nemen de shuttlebus naar de laatste stop in het park. Onderweg komen we naast veel eekhoorns, ook veel wandelaars met stokken tegen. Waarom snappen we dan nog niet, het pad is relatief makkelijk. Pas als we aan het einde van ‘de trail’ komen, snappen we waarom de Nederlanders ons dit hadden aangeraden. We kunnen verder hiken door het water dat vol ligt met stenen. Natuurlijk niet de goede schoenen voor aan, maar we doen het toch. Waren trouwens mensen met een beroerdere kledingkeuze (zie foto), zeker gezien het op sommige plekken echt wel diep water was. We wandelen hele enden af, hopend dat we niet (inclusief camera) in het water vallen, maar hetgaatgoed en we zien prachtige dingen. In totaal wandelen we zo’n 7-8 km. 

  ​  

Papa is wat moe en dus besluiten xi en ik nog een kleine wandeling te doen uit de top 5 die ik de avond ervoor had opgesteld: de wheeping rock. Onderweg met de shuttle roept de chauffeur uit dat hij een bobcat ziet, een rode lynx! Zeldzaam in dit park. Met mijn asics nog zeiknat van de Riverside Walk, besloot ik even mijn roze teenslippers aan te trekken. Deze hike was tenslotte maar een half uurtje, liep in een rondje (dacht ik) met een elevation gain van zo’n 30 meter, prima te doen dus. Eenmaal de shuttle uit konden we twee kanten op, we kozen voor het minder stijle pad, het liep toch in een rondje en dan hadden we het stijle gedeelte op de terugweg naar beneden, dachten we. 

We begonnen te wandelen en het uitzicht was meteen al mooi. Wel had ik al snel het idee dat we al meer dan 30m gestegen waren, maar ach, wat we zagen was mooi en ik zal me wel aanstellen na de vlakke ochtend hike. Ook toen een vrouw ons kruiste en zei “Wow, walking all the way to the observation point on flipflops?! You’re badass!” hadden we niet echt iets door. Elke trail heeft immers een observation point toch? En eigenlijk ging het wel prima op mijn slippers.

Na iets meer dan een half uur steigen leek het er niet op dat we nog zouden dalen en voorlopig iets anders gingen zien dan het uitzicht dat we nu hadden. Ik besloot de kaart erbij te pakken. En jawel, daar stond dat vlak naast de ‘wheeping rock trail’ ook nog een andere liep: ‘The observation point trail’. 6 uur wandelen en weet ik hoeveel honderd meter stijgen. Oeps. Het uitzicht in het eerste halve uur was het gelukkig wel waard. We besloten terug te wandelen en alsnog de wheeping rock te bekijken. Binnen een kwartiertje waren we waar we zijn moesten. ‘S avonds besloten we nog even te zwemmen bij het hotel met mooi uitzicht. 

De volgende dag was van de makkelijke hikes alleen nog de lower emerald trail over. Door de storm van een paar weken terug waren een paar trails onbewandelbaar geworden. Hier kwamen we al snel achter tijdens onze hike, maar ook dit kleine stuk was super mooi en we spotten zelfs een muildier van dichtbij.

 closed down...

Aan het eind van de dag reden we naar de Canyon Overlook trail. Een wat lastigere hike door zijn smalle paden en diepe afgronden. Papa was dit keer dan ook niet chagerijnig door de honger, maar omdat ie wat angstig werd van de kliffen zonder hekbescherming. De hike naar boven alleen al was prachtig, maar werd beloond met een heel gaaf uitzicht over de canyon. Op de terugweg kwamen we naast salamanders ook nog een big horn sheep tegen op twee meter afstand. Ik durf met zekerheid te zeggen dat Zion een van de allermooiste plekken is die ik ooit heb bezocht.