Never a dull moment met Maike Jansen

In tegenstelling tot 8 januari, was ik vanmorgen binnen zo'n 10 minuten door de beveiliging heen op Schiphol Airport. Ruim van tevoren vertrokken voor de zekerheid en dus alle tijd om van een ontbijtje en de zonsopkomst te genieten.

Eenmaal wachtend bij de gate, nog zittend terwijl het hele vliegtuig al in de rij staat om te boarden (wat is dat toch? Het vliegtuig gaat er echt niet sneller van vertrekken...) komt er een iets te dikke kale Amerikaan de gate op rennen. Zijn T-shirt bevlekt van het zweet (waarschijnlijk door het rennen) en ook over zijn kale hoofd biggelen de straaltjes zweet naar beneden. Hij gaat in de rij staan. Even later als de rij geslonken is, sta ook ik op om te boarden en mijn stoel te zoeken. En wie blijkt er naast mij te zitten in het immense vliegtuig? Juist. Gelukkig had ie zo'n 9 uur om af te koelen en had ik vrij weinig last van 'm, mede doordat ik best een tijdje heb kunnen slapen. De bemanning kondigde aan dat dit de eerste vlucht naar Minneapolis was na meer dan 15 jaar. Erg geruststellend.

Eenmaal aangekomen op Minneapolis, was er een technische storing bij de border control. Geen probleem dacht ik, ik heb een overstaptijd van 2 uur en heb alleen handbagage bij me. Het begon wat vervelender te worden toen de passagiers van inmiddels drie volle vliegtuigen nog steeds niet door konden omdat het probleem maar niet kon worden opgelost. Uiteindelijk als een malle om 12.50 toen alles weer een beetje op gang kwam (m'n vliegtuig was om 12.35 al aan het boarden en zou om 13.10 vertrekken) als een gek vragen of mensen connecting flights hadden en of ik eventueel voor mocht. Door de border control, rennend langs de bagage banden, richting de security check. Jas uit, schoenen uit, elektronica uit de tassen. Door de scan, alles terug in m'n rugzak proppen (ook m'n schoenen want ze zijn nieuw en gaan dus niet makkelijk aan) en op naar de gate. Rennend. Op m'n sokken. Naar het uiterste puntje van het vliegveld. Ik kwam op dezelfde manier bij mijn gate aan als de dikke Amerikaanse kale man van vanochtend maar godzijdank waren ze nogsteeds aan het boarden.

Toen ik m'n plekje in het vliegtuig had gevonden, kwam ik er achter dat de airline het een goed idee vond om mij de verantwoordelijkheid te geven om bij de nooddeur te zitten. Gelukkig wel lekker veel beenruimte en er zat niemand naast me.

Inmiddels alweer terug in Madison en de mailtjes over deadlines en groepswerk vliegen me alweer om de oren. Heb 1 dagje college gemist na een heerlijke week thuis. Dubbel natuurlijk, maar veel genoten van mijn lieve familie, vrienden en hun liefde, gezelschap, knuffels, briefjes, bloemen en cadeautjes. De week heerlijk afgesloten met goed nieuws en een weekendje weg met heerlijk weer in Den Haag en Scheveningen, eindigend met papa's verjaardag. Gaf me een gerust gevoel om vanochtend te vertrekken.

​ 

Twee weekjes terug ook nog even naar Chicago geweest voor St Patrick's Day, waar zowel de mensen, de rivier als het bier groen waren. 

Kortom, never a dull moment met Maike Jansen. Ik ben benieuwd wat de laatste drie weekjes hier me gaan brengen. Ik ga er zoveel mogelijk uithalen wat er in zit. Gelukkig zijn de weersvoorspellingen tot nu toe goed en is iedereen er voor in om mijn Madison bucket list samen af te werken. Komt wel goed dus.