Zoek de verschillen 2

Amerika, het is me nog steeds een land apart. Aangezien ik hier inmiddels alweer bijna 4 maanden rondloop, is mijn ‘zoek de verschillen’ lijstje alweer flink uitgebreid (en dat is nog een understatement als je zo naar de lengte van deze post kijkt). Tijd dus voor een update. (WARNING, de informatie die volgt kan ietwat te veel gegeneraliseerd zijn).

School

Aangezien ik een groot deel van mijn tijd hier op de uni doorbreng, gaat een groot deel van mijn lijstje over school. Ik heb vast al gezegd dat je hier punten krijgt voor participatie, leraren je naam kennen en je dus ook met je naam aanspreken en dat het onderwijs veel persoonlijker, praktischer en interactiever is (iets waar ik zeker groot fan van ben, het vele geplan rondom groepsprojecten daar gelaten). Maar er is meer.

Ookal heeft Nederland een zesjescultuur, de meesten weten wel dat ik daar niet echt aan mee doe. Tuurlijk, ik ben al lang blij als ik een vak haal met een 5.5, maar ik leer vaak genoeg om zeker voor een 7 of hoger te gaan. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook voor, gelukkig wel zonder dat mijn sociale leventje er op achteruit gaat, ontspanning is goed voor het leerproces zeggen we dan maar. Dat kennen ze hier ook wel gelukkig. “We party hard but we study harder”, hoorde ik een studiegenootje laatst zeggen. En dat is zeker waar. Waar ik dolgelukkig was dat ik voor veel van mijn toetsen een B heb teruggekregen (wat gemiddeld een score is van 80-90%), zijn de rest van mijn klasgenoten not amused als het cijfer lager uitvalt dan een A. Vooral in de business school hangt een competitief sfeertje wat betreft cijfers (mijn huisgenootjes herhalen daarom ook vaak dat ze geen fan zijn van studenten op de business school, ze zijn nooit tevreden). Opzich snap ik het ergens ook wel, want ik heb wel het idee dat je voor vooral opdrachten snel een hoog cijfer (lees: A) krijgt. Klagen we niet over.

Verder is de bachelor hier 4 jaar en doet heel de businesschool internships gedurende de zomer. Moet ook wel, want na de bachelor is het voor ik gok zo’n 99% van de studenten tijd voor een echte baan. Graduate degrees / masters doen ze hier niet aan. Twee van mijn klasgenootjes waar ik veel mee omga solliciteren zich vanaf het begin van dit schooljaar al een slag in de rondte en ik krijg er de kriebels van. Lange leve het Nederlandse systeem. Moet wel zeggen dat ik veel zin heb in een stage nadat ik hier heel praktisch aan de slag ben gegaan. Heb echt mijn roeping gevonden in Marketing en ik leer super veel.

Als laatste nog twee dingen die me zijn opgevallen. 1: 80% heeft een north face rugzak, wat voor mij altijd meer een backpack achtig merk was wat rugzakken betreft, maar ik gok dat ze school als grote survival zien, opzich dus best toepasselijk. 2: om de zoveel minuten loopt er wel iemand het college uit. Om te bellen, te plassen of water bij te vullen. De leraren en studenten kijken er niet van op.

Uit eten / uitgaan

Het Amerikaanse horecasysteem heeft zowel mijn hart gewonnen als dat het me meningmaal kopzorgen bezorgt. Ten eerste stellen álle serveersters zich voor “Hi, I’m Tiffany and I’ll take care of you tonight. Let me know if you guys need anything”. Oke, Tiffany, zullen we doen. Al is het heerlijk dat de serveersters de hele avond gratis water bijvullen zonder dat je er naar moet vragen, andere drankjes zijn toch meer een uitdaging. Toen ik hier net aankwam had ik geen idee welke biertjes hier bekend waren en dus zei ik tegen de Tiffany in kwestie dat ik gewoon een biertje van de tap wilde. Fout antwoord. Eh, just a regular beer? Biertje dat jullie meest verkopen? Ook niet, ik moest kiezen. Gelukkig leerde ik al snel dat Spotted Cow, een biertje dat alleen gebrouwen en verkocht mag worden in Wisconsin, heel goed te drinken is.

Dan nog iets. Calorie informatie. Overal calorie informatie. Opzich harsttikke goed natuurlijk, maar ook lekker confronterend. En ik maar denken dat chicken nuggets wel meevielen ten opzichte van de hamburgers…

Dan mijn grootste favoriete en de grootste flop. Met stip op nummer 1 op het favorieten lijstje is de split bill! Waar in Nederland het personeel altijd maar moeilijk doet als je apart wilt afrekenen en, als dit al mogelijk is, je vervolgens je hele maaginhoud moet omschrijven om het juiste op de bon te krijgen, gaan ze er hier al vanuit dat je apart wilt betalen. Iedereen krijgt een eigen mapje en klaar is kees. Wel nog even gepuzzel aangezien je zelf moet opschrijven wat de tip is en hoeveel je eindbedrag dan vervolgens wordt (wat lastig kan zijn na een aantal Spotted Cows). En de taxes niet te vergeten, altijd een ‘verrassing’ die aan het eind van je avond of aankoop opeens om de hoek komt kijken. Prijzen op menukaarten en prijskaartjes worden vrijwel nooit weergeven inclusief taxes, dus als je denkt dat je een pitcher bier kunt betalen met het tientje dat je hebt meegenomen naar de bar, blijk je toch een aantal muntjes te kort te komen als de taxs er vervolgens bij op wordt geteld (ja, ik spreek uit ervaring). Ook niet handig om je ID niet mee te nemen, want die checken ze hier al-tijd.

Dan mijn grootste nachtmerrie: ik heb geen idee waarom, maar ze hebben hier in clubs ner-gens garderobes. Niet betaald, niet onbetaald. Sta je dan met je jas aan, om je middel geknoopt waardoor je (vooral in de winter met je winterjas) drie keer zoveel ruimte inneemt of besluit je ‘m op/onder een tafel te gooien in de hoop dat ie er op het einde van de avond nog ligt en niet onder het bier en andere plakkerige drankjes zit. Vaak wordt het het laatste. Gelukkig zijn ze hier minder van het jassen jatten dan in Wageningen heb ik het idee, ik heb nog geen kettingsloten gezien die, al door de jas gewurmd, aan tafels worden vastgemaakt.

Verder nog iets wat ik tegenkwam in Chicago: BYOB (Bring Your Own Beer) restaurants… Zolang je wat te eten besteld, kan je lekker van je eigen biertjes genieten.

Transport

Appen, snappen, bellen, imessagen (doen ze hier allemaal, whatsapp wordt door niemand gebruikt), find my friend-en (app die alle principes rondom privacy over boord gooit) of even een instagram fotootje plaatsen tijdens het rijden, ze doen het hier allemaal. En het erge is dat het nog legaal is ook. Hoewel, in de ene staat meer dan de ander, ik geloof dat bellen hier eigenlijk wel verboden is.

Nu het lekkerder weer wordt buiten zie ik steeds meer mensen met fietsen. Dit resulteert vervolgens ook in meer fietsen voorop bussen. Bussen hebben hier allemaal (althans in Madison) een fietsenrekje voorop de bus (letterlijk voor het voorraam, maar blijkbaar laag genoeg voor de buschauffeur om er geen hinder van te ondervinden). Scheelt wel een hoop ruimte in de bus zelf.

Nog een grappig feitje over fietsen. Alhoewel je in Nederland ook wel beboet kan worden voor openbaar dronkenschap, wordt dit vaak nogal met een korreltje zout (bij de tequila) genomen en fietst vrijwel iedere student die ik ken na een avondje stappen aangeschoten of dronken (of nuchter natuurlijk) naar huis. Toen ik dit vertelde aan mijn huisgenootjes wisten ze niet wat ze hoorden. “Reed je dronken??”. Ik: “Ja op de fiets, niet in de auto hoor haha”. “Ja op de fiets???”. Kan je hier blijkbaar dikke boetes voor krijgen en ook een flinke celstraf die kan oplopen tot 6 maanden… Lang leve Nederland.

Wc’s

Dan nog een frustratie. Wc’s in Amerika. De hokjes zijn zo opgebouwd dat je gerust naar binnen kan kijken om te kijken of de wc bezet is (ze doen hier namelijk niet aan groene/rode ‘schakelaars’ op de deuren, dus opzich best handig). Totaal niet ongemakkelijk als je zo kan zien dat dat meisje uit je klas in de rij bij de wc’s staat te wachten terwijl jij met je broek op je knieën op de wc zit. Daarnaast lopen de wc’s zo vol met water dat je bijna zou denken dat ze overstromen. Er gaan liters water doorheen als je doorspoelt en met volle kracht, misschien ook een reden waarom je hier nergens wc borstels ziet. Verder zijn Amerikanen echt obsessed met schone handen. Handen worden na het wcgebruik minstens twee keer ingezeept om vervolgens ook twee keer gewassen te worden. Niks mis mee natuurlijk, maar ze nemen hier gerust 2 minuten de tijd om hun handen te wassen (niet iedereen natuurlijk). Ook vind je overal desinfectie handgel aan de muren.

Overig

Als laatste nog wat kleine feitjes. Girl scouts bestaan en ze verkopen koekjes. Cunt is het ergste scheldwoord en kan absoluut niet hardop gezegd worden. Heb over het algemeen sowieso wel het idee dat hier minder gescholden wordt, vooral niet met ziektes (wat zeker positief is). Nog iets positiefs, je ziet geen bontkragen en geen nektasjes, geen hangjongeren op scooters die roken. Heerlijk. Verder, wasmachines (althans die van ons) hebben alleen de standen cold/warm/hot, oftewel je was er ingooien en hopen dat het niet in een babymaat er uit komt. Ik kijk weinig tot geen TV, maar één ding weet ik wel: op CNN is er altijd sensatie: alles is altijd breaking news.

En als laatste, Amerikanen zijn vaak echt wel gastvrije mensen die (zeggen) je te willen helpen. Ook zijn ze heel erg open. Zo open zelfs dat, toen ik samen met een vriend koffie ging drinken in een cafeetje en we het over Nederland hadden, we 5 minuten later naar de vakantiefoto’s in Amsterdam van een vrouw tegenover ons zaten te kijken, al vertellend over haar kinderen. Grootste gedeelte waren niet eens kiekjes van Amsterdam, maar van een diner in een ‘typisch’ Nederlands huis. Not. Ze herhaalde wel vijf keer dat ze zoveel van onze tijd in beslag nam, maar vervolgens deed ze vrij weinig met deze constatering. En zo zijn er nog wel meer verhalen van mensen die uit het niks hun verhaal met je willen delen. Levert soms leuke gesprekken op, dat wel.