Amerikaanse gewoontes en een inbreker op bezoek

Na hier inmiddels alweer zo’n 3 weekjes rond te lopen, heb ik al het een en ander ontdekt wat betreft verschillen tussen ons ‘koude’ kikkerlandje en de United States.

Tot op heden bleken onder andere de volgende twee dingen die ik mee heb genomen uit Nederland onbekend: mijn dopper en mijn naam. Mijn huisgenootje bekende dat ze eerst dacht dat mijn dopper een soort van melkkolf apparaat was, maar nadat ik de functie ervan uitlegde, was ze verkocht. Mijn naam brengt ook nog wel eens moeilijkheden met zich mee, zeker sinds het onderwijs hier gericht is op mensen persoonlijk benaderen. De Engelse uitspraak van Nike heeft denk ik het meeste weg van mijn naam (Maikee/Maiky). Daarnaast wordt mijn naam ook vaak uitgesproken als Maika(h) of Maiku(h). Ach, ze onthouden mijn naam tenminste. Iets waar ik ook wel beter aan moet gaan wennen, want het valt me op dat elke keer als ik een Amerikaan tegenkom ze me begroeten met ‘Hey, Maike’, waarna ik heel vrolijk uit gewoonte ‘Heeee [zonder naam]’ terugzeg. Vaak wordt deze begroeting, wanneer je elkaar kruist op straat maar wel gewoon doorloopt, ook gevolgd door een ‘How ya doing?’. Ik heb nog steeds niet helemaal door of ze nou wél of geen antwoord willen. Soms geef ik antwoord en vraag ik het terug en voelt het alsof dat niet de bedoeling was, de andere keer zeg ik niets en voelt het onbeleefd. Rare situaties. Ik vind het vooral raar dat alle winkelmedewerkers het bij binnenkomst en bij de kassa ook vragen. Synoniem voor ‘alles kunnen vinden’ ofzo denk ik.

Over rare situaties gesproken, even off-topic. Afgelopen zondag kwam ik thuis van een soort basketbalevent (met gratis goodies, drinken en eten, waaronder patat met gesmolten cheddar kaas er overheen, nog zoiets: ze willen/doen hier overal kaas bij).

Opkomst was nogal laag, maargoed ik kreeg gratis eten (wat tegenstrijdig is, want meestal komen alle amerikanen op gratis eten af). Toen ik thuiskwam zat de hele woonkamer vol met alle huisgenootjes + eventuele vriendjes en kwamen er later ook nog wat van de bovenburen naar beneden. Toen ik aankwam lopen zag ik al een politieauto met zwaailichten verderop in de straat geparkeerd staan. Toen ik binnenkwam viel ik midden in het gesprek en kon ik het dus niet helemaal volgen. De flarden verhaal in combinatie met de politieauto een paar huizen verderop deden vermoeden dat er verderop in de straat was ingebroken en dat we dus extra voorzichtig moesten zijn met de deuren en ramen goed sluiten.

Boy was I wrong. Wat bleek? Eerder die avond, kwam één van mijn huisgenootjes (die hier ook pas een paar weken woont) de huiskamer in, waar ze een netjes geklede man aantrof die in het donker op onze bank onze hond zat te aaien. Beetje een gekke situatie, maar er zijn hier wel vaker mensen in huis die we nog nooit hebben gezien (vrienden van huisgenoten) en aangezien het een uur of 6/7 was, dacht ze dat ze met zo’n zelfde situatie te maken had. Ze schudde een ijskoude hand en vroeg voor wie hij kwam. De net geklede man zei dat hij in de basement moest zijn, maar liep de verkeerde kant op. Mijn huisgenootje wees hem vervolgens de goede kant op. Ietwat argwanend, haalde ze een ander huisgenootje erbij en keken ze samen in de basement voor wie de man gekomen was. Eenmaal in de basement troffen ze de man volkomen nokkie op de bank aan. Ik weet niet precies wat er in de tussentijd gebeurd is, maar één van de huisgenootjes is naar bovenbuurjongens gerend om hulp te halen en de ander of samen met het andere huisgenootje hebben ze de man wakker gemaakt en het huis uit gezet. De man hing een verhaal op over dat ene Melissa een uber voor ‘m had geregeld (nog zoiets: alles gaat hier met ubers, iedereen gebruikt ze) en dat ie hier op zoek was naar ‘a sexual encounter with a men’. Aangezien er alleen meisjes wonen in ons huis beneden leek ons dat nogal onwaarschijnlijk. Terwijl Kate 911 belde en de bovenburen met honkbalknuppels naar beneden stormden, liep de man weg. Even later stond hij weer op de stoep, dit maal voor een dichte deur, brabbelend dat zijn bril op de bank was blijven liggen. Met een gesloten deur ging mijn huisgenootje op zoek naar de bril, hopend dat de man zou blijven staan en de politie op tijd zou komen om hem te arresteren. Gezien de wat paniekerige stem van mijn huisgenootje, besloot de man weg te lopen maar de politie was gelukkig net op tijd om hem op te pakken. Wat de man precies bezielde (hij was duidelijk niet dronken, maar wellicht was ie onder invloed van drugs of een gebrek aan drugs/medicijnen voor een psychische stoornis, we hebben geen idee). De politie heeft niet meer teruggebeld, geen check gedaan om te kijken hoe hij was binnengekomen en geen nazorg verleend. Gelukkig reageerde de huurbaas heel adequaat (na maanden van mailtjes dat de deuren en ramen slecht sluiten in huis) en stond onze klusjesman de volgende dag op de stoep om alle sloten in huis te vervangen.

Dan nog iets over veiligheid: waar pakketjes in Nederland aan de deur en aan de eigenaar worden afgeleverd, bij de buren worden achtergelaten wanneer er niemand open doet of weer wordt meegenomen om het op een ander moment nog eens te proberen, laten ze hier pakketjes gewoon voor de deur liggen. Onderweg naar de uni ben ik inmiddels wel langs 10 huizen gelopen waar de pakketjes zo voor het oprapen liggen. Geen idee of ze het ook voor duurde producten zoals b.v. laptops of telefoons van Apple zouden doen. Die hebben ze hier trouwens allemaal (man man man wat een slecht bruggetje). Alle studenten hebben een Macbook en de helft van de klas draagt een pet (de helft van de klas is over het algemeen van het mannelijk geslacht, vandaar). Ook de oudere mannen in mijn lessen (er zijn er 2 en ik heb geen idee in welke leeftijdscategorie ze vallen.. ergens tussen de 35 en 55 zou ik zeggen. De één met een snor en een basebaljack, de ander met ‘hippe’ shirts en een ruig baardje. Maar allebei die pet. Wannabe’s.).

Ik had vanochtend, toen de amerikaanse wereld (althans mijn amerikaanse wereld) bedekt was met een laag sneeuw, beter moeten terugdenken aan wintersport. Gewapend met mijn Nikes ging ik op pad om de (uit mijn raam niet zo hoog ogende) sneeuwlaag op straat te trotseren. Terwijl ik de sneeuwschuivers langs zag rijden, veranderde mijn weg naar school in een hinderbaan waarin ik over plassen met drab moest springen om vervolgens alsnog zeiknat op de uni aan te komen en het eerste college op mijn sokken door te brengen om mijn schoenen enigszins te laten drogen.

Nog iets waar ik aan moet wennen: de verschillende aanduiding van hoeveelheden en prijzen van die hoeveelheden in met name supermarkten. Doordat ik nog niet precies de betekenis van Lb (shame on me) kon inschatten, kocht ik per ongeluk een zak (ja een zak) druiven voor $7,45. Lekker healthy wel verder, maar gebeurt me ook nooit meer.

Iets waar ik heel blij mee ben dat het verschilt met Nederland: Amerikanen zijn niet van het fietsen. Ze denken (althans diegenen die ik gesproken heb, of in ieder geval hun ouders), dat het gevaarlijk is en ze ten alle tijden een helm zouden moeten dragen. Dit resulteerde in het feit dat mijn huisgenootje tot haar 18e een helm moest dragen op de fiets van haar ouders (oftewel niet fietste). Ik zie het al helemaal voor me als we dat in Nederland ook zouden gaan doen.

Als laatste wat opvallende woorden die ze hier gebruiken. Ontgroenen/ontgroening is hazing, voorzitten/indrinken is pregamen en, net zoals in het mooie Waggie, gebruiken ze voor het woord ‘thuisthuis’ hier ‘homehome’.

Ik kom vast nog wel op meer dingen, of anderen vertellen het me. Een amerikaan die ik ontmoette vertelde me bijvoorbeeld dat de Europese manier van eten omschrijven anders is dan die van Amerikanen. Als je een Amerikaan vraagt waar het eten dat ze eten naar smaakt, zullen ze eerder een soortgelijk gerecht benoemen (b.v. wanneer je taco’s eet, zeggen dat het lijkt op burrito’s) terwijl Europeanen meer de smaak zelf beschrijven (het is zout, bevat mexicaanse kruiden, er zit mais en gehakt in etc.). Ik ga eens kijken of ik dit feitje ook tegenkom in de praktijk.