Herenigd in Washington DC

De eerste dagen van de week vlogen voorbij. In al mijn klassen werd de marketing rondom de Super Bowl besproken, projectgroepjes werden gevormd en ook Jan Peter Balkenende (een gephotoshopte versie weleens waar) kwam voorbij. Mijn leraar had geen idee.

Na school redelijk wat huiswerk maken (en wie is de mol terugkijken) want daar zou het komende weekend niet veel van terecht komen. Terwijl nog voordat ik donderdagochtend opstond opa en papa al plaats hadden genomen in een vliegtuig richting Washington DC, had ik die dag nog 3 colleges voor de boeg. 

Na mijn collegedagje tot half 4 overleefd te hebben, snel door de -13 graden naar huis, waar mijn twee huisgenootjes Kate en Kara op me wachtten om als persoonlijke taxi te kunnen fungeren. Eenmaal op het vliegveld was ik binnen 5 minuten door de douane en klaar voor vertrek, bijna net zo makkelijk als op de trein stappen.

Een vlucht van 2 uur richting Washington DC Ronald Reagan Airport volgde waarin ik nog een Artikel over Apple las voor mijn New Product Development klas en veel uit mijn raampje keek. Neerdalend over de rivier Potomac kijkend naar duizenden lichtjes keek ik glimlachend uit naar het weerzien met opa en papa. 

Alsof ik nooit weg was geweest raakte papa en ik (opa was in het hotel gebleven, groot gelijk op die leeftijd en met het tijdsverschil met Nederland; ja opa ik weet dat je meeleest) weer lekker aan de praat. Een taxi was zo gevonden en samen reden we naar een prachtig hotel waar opa op ons zat te wachten. Ik kreeg mijn 2 'bestelde' pakjes stroopwafels en hagelslag overhandigd en in de bar dronken en kletsen we nog wat. Voor opa en papa alweer 4 uur 's nachts Nederlandse tijd gingen we naar bed.

De volgende dag stond een rondleiding door de Capitol op het programma. De rondleiding begon met een korte film over de geschiedenis en de overheid van de USA, ingeleid door een man die vroeg waar iedereen vandaan kwam. Al snel bleek de trots van Amerikanen, iedereen schreeuwde door elkaar om zijn of haar staat verstaanbaar te maken. De wat geïrriteerde gids Barbara (ik pakte de headset zelf van het rekje waar ze op hingen, was duidelijk niet de bedoeling) leidde ons rond. Een prachtig gebouw waar we het grootste deel waarschijnlijk niet eens van hebben gezien. 

Via een ondergronds gangenstelsel kwamen we in the Library of Congress aan, waar de receptioniste ons vertelde dat we nog snel bij een net begonnen rondleiding konden aanhaken. De iets te dikke vrouwelijke gids met drie onderkinnen leidde ons rond in het prachtige gebouw. Hijgend van alle trappen (haar conditie was niets vergeleken met die van opa) maar zeker enthousiast en grappig vertelde ze het verhaal van de bibliotheek alsof ze het voor de eerste keer vertelde. 

Ondanks dat de gids een slechtere conditie had dan opa, was het voor hem na de twee rondleidingen tijd om naar het hotel te gaan. Papa en ik bezochten het Air and Space Museum en vogelden het Washingtonse (is dat een woord?) metrosysteem uit.

Na even bijkomen op de hotelkamer, gingen we rond 18.00 richting het Verizon Stadium voor de NBA game Washington Wizards - Indiana Pacers. Nadat we ons gigantische dure avondeten hadden gehaald voor op de tribune, aanschouwden we het spel en het spektakel er omheen (onder andere een babyrace en een of andere ode aan een militair die aanwezig was: ze zijn hier helemaal gek van militairen). Triomfantelijk legde ik opa en papa uit hoe de regels in elkaar zaten en dat het publiek enthousiast een onverstaanbaar 'defence' riep (dankjewel Woodpeckers). Met 98-95 gingen de laatste 4 minuten van the 4th quarter in. Het publiek ging uit zijn plaat, het werd 112-107 voor de Wizards.

Dag twee werd, na het van verre afstand bekijken van het witte huis (er werd veel verbouwd om het witte huis heen en dus was er vrij weinig te zien) een museumdagje: Museum of American History en Museum of National History (misschien beter bekend als the Smithsonian: het museum uit de film Night at the Museum 2). Terwijl opa na deze twee musea weer naar het hotel ging, bezochten papa en ik Georgetown: een veel bruisender stukje stad dan het stuk waar de Mall (alle musea) en libraries en Capitol zijn. Winkels, restaurantjes, straatartiesten en verkeersregelaars. 

Zondag hoefde ik pas om half 2 richting het vliegveld en dus hadden we tijd zat om nog wat dingen te zien in de ochtend. De meeste dingen hadden we al wel gezien en kijkend naar de temperatuur konden we prima wat wandelen. Het werd het bekijken van Lincoln Memorial met uitzicht op the Washington Monument en the Capitol en richting de musea lopen via the Korean Memorial, Vietnamese Memorial en WW2 Memorial. Mensen zien frisbeen, rugbyen en vliegeren op het dorre parkgras. Vanwege de onverwachte regen en de iets te lange 2 km struinen voor opa was het al snel tijd voor een bakje koffie in een van de musea. 

Terug in het hotel nog even gekletst om vervolgens gedag te zeggen, tegen opa in het hotel en tegen papa op het vliegveld. Wederom een lastig afscheid, maar ik verlangde er veel meer naar om terug te vliegen naar Madison dan mee terug naar Nederland op dat moment. En dat is wanneer ik wist dat het goed zit.