Heb ik weer, vrienden maken met een zwerver.

De reis zelf van Minneapolis naar Madison was nog korter dan een enkeltje Houten Castellum - Wageningen busstation. Precies toen we landden speelde de spotify shuffle modus op m'n telefoon 'Catch and Release' van Matt Simons af, beginnend met de tekst "There's a place I go to where no one knows me. It's not lonely. It's a necessary thing". Een glimlach verscheen al kijkend door het vliegtuigraampje.

https://www.youtube.com/watch?v=Mr1sqe_eZq4

Het vliegveld van Madison is niet groot en dus zat ik binnen no time, samen met 5 anderen en mijn twee koffers, in een taxibusje. Aangezien het inmiddels donker was (18.00, 1.00 Nederlandse tijd) en ik het huis alleen kende van de foto's was het even zoeken naar 20 North Broom street, maar ik werd uiteindelijk keurig voor de deur afgezet. 

Toen ik aanbelde kwam één van mijn zes huisgenootjes, Kate, samen met een zwarte labrador enthousiast naar de voordeur, gekleed in een trui van de Badgers: de mascotte van de universiteitsteams hier. Die ga ik hier nog veel en veel vaker spotten. Ik werd super welkom geheten en samen maakten we een rondje door het huis en legden we mijn koffers in mijn kamer. Van tevoren had ik Kate gevraagd of ze met me wilde eten, met het idee dat ik aankwam rond etenstijd, er niet over nadenkend dat ik al veel te veel zou eten die dag in het vliegtuig. 

We besloten te wandelen naar State Street, de winkelstraat '2 blocks away' van ons huis, oftewel zo'n 5 minuutjes lopen: ideaal. Ondanks dat het heel rustig was (veel studenten komen pas eind van deze week terug naar Madison aangezien de colleges pas de 17e beginnen) en de meeste winkels al gesloten, kon ik toch een beetje sfeer proeven.

Kate nam me mee naar Chipotle Mexican Grill. Ik bestelde alleen tortilla chipjes met guacemole (of 'chips and guac' zoals Kate het noemde) aangezien het voor mijn gevoel al zo'n 2 uur 's nachts was. In het verder vrij lege fastfoodketenachtige Mexicaanse restaurant kletsten we lekker verder over thuis, de verschillen tussen Amerika en Nederland, de universiteit hier, uitgaan en natuurlijk Donald Trump. 

Onderweg naar huis nog even langs de grocery store aan de overkant van onze straat (die 24 uur per dag open is, handig!) om ontbijt te halen. Veel zin om lang te zoeken had ik niet dus haalde ik skippy peanutbutter, Nutella, jus d'orange en een brood dat nog het meest weg had van een brood op m'n eigen broodafdeling bij de appie. Er stond dan ook 'European' op. Bij de kassa werd me gevraagd om 'plastic or paper'. Gezien de moeheid duurde het even totdat ik bedacht dat ze je boodschappen hier voor je inpakken. Geen extra kosten voor plastic tasjes hier overigens. Ik mocht $18 afrekenen voor mijn 4 items. Het worden wat duurdere maanden gok ik zo. 

Eenmaal terug thuis zou ik bijna een hondenmens worden. De hond (Sadie) is super rustig en lief. Totaal uitgeput ging ik rond half 9 (3.30 Nederlandse tijd) naar mijn meer dan uitnodigende bed. Ik viel als een blok in slaap.

Om 4.30 vanmorgen besloot mijn lichaam dat het al weer tijd was om op te staan. Na gelukkig nog even in slaap gevallen te zijn, ging ik rond 9 beginnen aan het inruimen van mijn kamer en het eten van mijn ontbijt. Een ontmoeting met drie andere huisgenootjes volgde.

Rond 11 besloot ik op eigen houtje de stad te gaan verkennen, gewapend met een muts, handschoenen, fotocamera en een portemonnee voor de nodige boodschappen. Ondanks dat het -4 was, konden mijn handschoenen nog even in mijn tas blijven, het viel me alles mee. Een paar mooie kiekjes volgden. (zie fotoalbum 'De stad verkennen')

Het leukste van vandaag: ik heb (op mijn huisgenootjes na) mijn eerste vriend gemaakt! Hij heet Andy en woont in State Street. Op straat. Inderdaad, Andy is een zwerver. Nadat ik 'm eerder die dag had afgeschud door te zeggen dat ik geen geld had, had ik bij de tweede ontmoeting minder geluk.

Vrolijk begon Andy tegen me aan te lullen over vanalles en nog wat waarvan ik de helft niet kon verstaan. Hij leek niet dronken, stonk niet, was voor een zwerver nog oké verzorgd en was daarnaast  ook alleen maar vriendelijk. Om niet al te lullig te doen besloot ik 'm niet totaal te negeren. Hij mocht dus nog net best weten dat ik uit Nederland kwam, Maike heette en een telefoonzaak zocht, meer heb ik niet verteld. Vrolijk brabbelde Andy door terwijl ik luisterend verder liep door State Street. 

"Hi guys!! Meet my new friend from the Netherlands: Maike!!" riep Andy tegen een stelletje dat hij duidelijk al wel eens eerder had aangesproken. Ugh, heb ik weer. Het stel en Andy raakten aan de praat en dus zag ik mijn kans schoon om door te lopen, zonder Andy. Maar al gauw hoorde ik achter me "Oh Maike where are you going, wait for me, I'll lead you to the phone store!". Heb ik weer. Andy had een honey stick in zn hand en na zo'n 5 minuutjes naast elkaar gelopen te hebben besloot ie dat onze vriendschap op zo'n punt was gekomen dat ie de volgende vraag stelde "Do you want some?". Nee bedankt. 

Eenmaal in de telefoonzaak, begon Andy tegen een medewerker te lullen terwijl de andere medewerker mij verder hielp met mijn nieuwe simkaart. Ik leek eerder klaar dan Andy en dus snelde ik naar de uitgang. Ondanks mijn "No thanks Andy, you can stay here" stond Andy er op me verder door de stad te begeleiden. Gelukkig had het personeel al gauw door dat ik van 'm af probeerde te komen en dus besloot een van de medewerkers een stukje met me mee te lopen naar buiten. Na een stukje lopen bleek Andy ons niet gevold te zijn. Thank god.

Eenmaal omgelopen terug naar State Street, liep ik Andy alsnog tegen het lijf. Heb ik weer. Gelukkig was ik snel genoeg om de dichtstbijzijnde winkel in te duiken en Andy af te schudden.

Later die dag meette ik met Kirsten, ook uit Wageningen, om samen met haar in te checken bij International Student Services. We deden een rondje campus, kletsten bij en regelden een studentenkaart, extra (verplichte) zorgverzekering en gratis buspas. 

De dag eindigde met een flinke sneeuwbui. Het plaatje was compleet.